Сіз жатқа оқуға тиіс бір өлең...

Ақжол Түменбай

ӨМІР СҮРГІМ КЕЛЕДІ…

Ботадай боздап аспан жылайды,

Алдайды бәрін түлкі үміт.

Жапырақтардан жас тамшылайды,

Жапырақ жүрек бұлқынып.

Созады қолын жетім көңілім,

Құдайын аңсап барады ол.

Дұшпанкөз біреу секілді өмірім,

Өтірік күле салады ол.

Қандай адамбыз, неткен дүлейміз?

Қарлығаштарым, қоныңдар.

Жерден таппасақ, көктен тілейміз,

Ол жақта қандай өмір бар?

Жалғызсыратып жұтар әр күйді,

Қағидат бәлки шариғат.

Сезесіңдер ме жұпар аңқиды,

Жаңбырдан кейін табиғат.

Жауады жаңбыр, кейде өкініп,

Ойнайды өмір күйсандық.

Жауған жаңбырды үйде отырып,

Тәңірдің нұры дей салдық.

Бәлкім ол – менің анамның жасы,

Ғаламның жасы, наласы.

Жарық дүниені қараң қылмашы,

Ей, Адамзаттың баласы!

Жылап тұр аспан, жұбата алармыз,

Күліп тұр оған көп күнә.

Пенделер біздер күнәһарлармыз,

Періштелерде жоқ кінә.

Ғаламды былғап ғасыр өткенде,

Тәңірден рақым сұрамай.

Жұмыр жер толса қасіреттерге,

Көк аспан қайтсін жыламай…